Zijn als de Notre Dame

Parijs, wat een stad. Tijdens een belevenisvolle excursieweek met de Havo klas was ik er al eens. De wens om nogmaals naar Parijs te gaan bestond sindsdien. En nu koos ik ervoor! De afgelopen dagen heb ik in Parijs doorgebracht. Een cursus van Access Consciousness, Choice of Possibilities genaamd, vond daar plaats. Een cursus die ik al meer dan een jaar op mijn verlanglijstje had staan, hoe werd het nog beter dan dat?! Nu ben ik op de terugreis, met de Thalys, een treinreis die ook al op mijn verlanglijst stond! De cursus was fantastisch, Gary Douglas heeft ons weer veel pareltjes aangeboden. In plaats van uitzicht te hebben op een gestructureerde toekomst met vastgelegde doelen en paden daarnaartoe, sta ik nu midden in een ruimtelijk weiland met veel gras en bloemen en de strakblauwe lucht zindert van de oneindige mogelijkheden. Ook in Parijs zag ik een strakblauwe lucht vandaag, waartegen het bleke gesteente van de Notre Dame prachtig afstak. Zoals velen die Parijs bezoeken, ging ook ik de Notre Dame binnen. Wauw! Wat een schoonheid! De Notre Dame heeft vele gezichten. Ze is groots in haar details, majestueus qua ruimte, allesomvattend in haar energie. Ik ben daarbinnen en zie haar grootsheid, de details, ervaar haar ruimte en de manier waarop ze alles omvat. En er is nog zoveel meer wat ik niet zie. Zij laat alles wat ze is zien. En toch zie ik lang niet alles. Zij laat me wel toe, maar ik kijk niet overal. Had ik ervoor gekozen om wel in die ene nis te kijken, had ik ervoor gekozen om mijn hoofd naar boven te draaien, had ik ervoor gekozen om op een bankje te gaan staan of door een kiertje te gluren, dan had ik haar van een andere kant bekeken. Dan had ik een ander standpunt genomen en haar anders gezien dan ik dat nu deed. Onze Dame wordt daar niet anders van, ze blijft wie ze is, ze blijft al haar schoonheid laten zien. Ze ís er. Het maakt haar niet uit of ik al haar details zie, iedere steen bekijk, alle hoekjes leer kennen of er alleen vluchtig omheen loop. Het maakt haar niets uit of ik begrijp wat zij met haar aanwezigheid bedoeld. Het maakt haar niets uit wat mensen vinden van het deel dat ze van haar zien. En het laat haar ook onbewogen wanneer de duiven haar als toilet gebruiken. Ze wordt er niet anders van, ze blijft de Notre Dame in al haar glorie. Ze ís er. Ze laat zich zien aan iedereen, niemand uitgesloten. Ze staat daar volledig zichzelf te zijn. Hoe zou het zijn om op die manier in het leven te staan? Hoe zou het zijn om als de Notre Dame te zijn? Mag ik je uitnodigen? Mag ik je uitnodigen om de oordelen van anderen én die van jezelf als duivenpoep te laten zijn? Duivenpoep is duivenpoep, de Notre Dame is de Notre Dame. Zij wordt niet de duivenpoep, ze denkt niet dat ze duivenpoep is wanneer ze het op zich krijgt. Oordelen zijn oordelen, jij bent jij. Jij bent niet de oordelen en de oordelen zijn niet jou. Jij hoeft niet te denken dat je de oordelen bent die je op je krijgt. Ben jezelf, in al jouw grootsheid, details en ruimte. Ben de schoonheid die jij werkelijk bent en verander daarmee de wereld. Van de mensen die jouw schoonheid kunnen zien, en van de mensen die vluchtig voorbij lopen. Mag ik je uitnodigen in het leven te staan zoals de Notre Dame? Mag ik je uitnodigen krachtig in het leven te staan als jij?